Retrobüs: 'Şarkı yıllar içinde yeni bir anlam kazanıyor'

Retrobüs’ün solisti Fırat Şahverdi, konservatuvar sıralarında filizlenen “retro-kabare” fikrinden 90 günde 80 konsere, annesinin perdesinden dikilen ceketten sahnede jeneratörsüz devam ettikleri anlara uzanan hikâyeyi; gençlerin nostaljiyi nasıl yeniden keşfettiğini, bağımsız kalmanın bedelini ve hedefinin hızlı şöhret değil uzun ömürlü bir yolculuk olduğunu anlattı.

Şahverdi, şöyle konuştu:

Konservatuvardaki yıllarımda bir hocamız bana “retro” kelimesini ilk kez söylemişti, o günlerden beri yokluk içinde yaratıcılıkla şekillenen kişisel estetik anlayışım Retrobüs’ün temelini oluşturdu. Bizim için Retrobüs geçmişi bugünün mizahı ve hicviyle harmanlayan postmodern bir kabareye dönüştü. 2010’ların başından beri sabırla büyüttüğümüz bu sahne dili Barış Manço’dan Cem Karaca’ya, İlhan İrem’den Erkin Koray’a uzanan repertuarla her yaştan dinleyiciyi aynı zeminde buluşturuyor. Çocuklar ve gençler içerik kıtlığında YouTube ve Spotify’da kendi keşiflerini yaparak “Ankara Rüzgarı” gibi şarkıları organik biçimde sahiplendiler ve nostalji akımı tabandan büyüdü. AVM yıllarında yaptığımız gözlemlerle hangi şarkıların kalabalık topladığını ölçüp repertuarımızı buna göre şekillendirdik. Kabare monologları ve güncel göndermeler sayesinde aynı şarkı yıllar içinde yeni bir anlam kazanıyor.

'2022 yılında 290 konserle neredeyse her gün sahneye çıkarak Guinness Rekorlar Kitabı’na aday olabilecek bir performans sergiledik' diyen Fırat Şahverdi, söyle devam etti:

Asıl yorgunluğu uçaklar, şehirler arası lojistik ve alacak takibi gibi görünmeyen operasyonlarda yaşadık ama sahne hâlâ bizim için en büyük dinlenme alanı oldu. Pandemiden sonraki ilk konserlerde stadyum tribünlerini andıran kalabalıklarla karşılaştık, elektriğin sabote edildiği bir konserde saksafonla karanlıkta çalmaya devam ettik ve seyirci bunu “şov” sandı, bu anılar dayanıklılığımızı pekiştirdi. Yurt içinde ve Avrupa’da turneler yürütürken sınır kapılarında “bu kadar giriş-çıkış normal mi?” sorgusuna bile maruz kaldık. Hiçbir yapım şirketi ya da menajerlik bağı olmadan bağımsız kalmak sektörde yükselmeyi zorlaştırıyor ama özgürlüğün değeri nedeniyle bu yolu tercih ediyoruz. İlk konserimizde sadece 10 kişiye çalarken bugün dede-torunun aynı şarkıda buluşabildiği kapsayıcı bir sahne iklimi kurduk. Bizim hedefimiz fenomenlik ya da pik yapan bir grafik değil, Yeni Türkü ve Moğollar gibi uzun soluklu bir yolculuk. Retrobüs olarak “amaç değil araç” felsefesiyle “akbil değil rakbil” diyerek geçmişle bugünü buluşturan bir köprü kuruyoruz.