‘Bunlar Avrupa’nın iyi günleri, asıl turbun büyüğü heybede’

“Ben Avrupalıların böylesine homurdanmasına, ‘Biz dışlandık’ diyerek dizlerini dövmesine sadece gülüyorum. Acınası bir durumları var. Hem de birkaç sebepten dolayı var. Birincisi: Avrupa Birliği ne zaman ağzını açsa esnemek için açar, ABD aleyhinde laf eylemek için değil. Bunlar Soğuk Savaş ezberleriyle yoğurulmuş kafalar, kadrolar, karakterler olduklarından soğuk savaş boyunca ABD emperyalizminin saldırı ve işgal aygıtı olan NATO’nun koruma, güvenlik şemsiyesine fazlasıyla güvenmişlerdi. Onun konforu ve rehaveti içerisinde kaynaklarını başka alanlara tahsis ederek yancı emperyalist kuvvetler olarak ABD’nin elinin altında dururlardı. Şimdi böyle bir dünya yok.

İkincisi: öyle bir ABD de yok. ABD’de her ne kadar Cumhuriyetçi ve Demokrat adaylar, kazanan başkanlar, kaybeden eski başkanlar büyük büyük laflar etseler de iktisadi göstergelerine baktığımızda ABD’nin kendi resmi internet sitesi olan Birleşik Devletler borç saatine baktığımızda ABD ekonomisinin İkinci Cihan Harbi’nin bittiği dönemdeki muazzam üretim kapasitesinde olmadığını görüyoruz. Bu da nesnel bir durum, Avrupalılar için ikinci kötü haber bu.”

“Buradan biz şu dersleri almak durumundayız; birincisi: Rusya muazzam bir savunma sanayisine, silah üretim kapasitesine sahip olduğunu gösterdi. Rusya nükleer santral yapabilme kabiliyet ve kapasitesiyle Batılıların zannettikleri gibi perişan bir Rusya olmadığını gösterdi. Rusya’nın yetişmiş insan gücünün, nitelikli insan malzemesinin, devlet adamlarının, siyasetçilerinin, bürokratlarının, teknokratlarının Batılılarınkinden çok daha parlak olduğu görüldü. Bir kere almaları gereken birinci ders bu.

İkincisi: ‘Cici’ Avrupalıların ‘cici’ demokratlarının anlamadığı bir şey daha var. Hepsi eli duada şunu bekliyorlar; ‘Keşke Soğuk Savaşın belli dönemlerinde olduğu gibi (o zamanlar ABD Sovyetler Birliği’ne karşı Çin’i yanına alırdı ya, bunun da mühendisi Henry Kissinger’dır) bu tersten olsa, bu sefer de ABD Çin’e karşı Rusya Federasyonunu yanına alsa. Yani ABD bu dansta partner değişse.

Ancak dünyanın gidişatı Çin Halk Cumhuriyeti ile Rusya Federasyonu’nun stratejik boyutlu olan ilişkileri, birbirleri ile ticari, siyasi, diplomatik ilişkileri, enerji ticareti bizlere gösteriyor ki ABD ve Avrupa’nın o beklentisi de pek hayata geçmeyecek. ABD bu sefer kalkıp Çin Halk Cumhuriyeti’ne karşı Trump’ın büyük düşman dediği ABD ve ABD emperyalizminin aygıtı olan, işgal ve saldırı, terör örgütü olan NATO belgelerine de işlediği üzere asıl olan Çin’e karşı Rusya’nın desteğini alma çabalarında ABD eli boş kalacak.”

“Avrupa’da kimileri ‘Madem ABD bizi ikinci lige attı, bizi bütün masalardan dışlıyor, bizi yok sayıyor, biz o zaman Avrupa olarak bir güç gösterisinde bulunalım. Ukrayna’ya silah, para yardımı yapalım. Savaş olabildiğince uzasın. Hem Amerika’ya hem tüm dünyaya ‘bakın, biz Avrupa olarak bu savaşın uzamasını istedik, Ukrayna’ya destek verdik’ mesajı vermek isteyebilirler. Avrupa’da böyle bir damar vardır ama bunun gerçek hayatta karşılığı yok. Çünkü Avrupalının canı kıymetlidir.

Avrupalılar bizim zekamızla alay edercesine ‘Biz barış gücü kurarsak acaba Türkiye bize asker verir mi?’ diyorlar. ‘AB ile ilgili müzakerelerde Türkiye ile kapattığımız başlıklardan iki tanesini açalım. Türklerin ağzına bir parmak bal çalalım, karşılığında AB üyesi olmayan Türkler Avrupa ordusuna Mehmetçik versinler’ diyorlar. Bizim Mehmetçiğimizin ayağına taş değmesin. Bizim de canımız en az Avrupalıların canı kadar kıymetlidir. Bizim Avrupa emperyalizminin hesapları uğruna cepheye yollayacak tek bir askerimiz, tek bir neferimiz, tek bir Mehmetçiğimiz yoktur.

İkincisi: Avrupa’da böyle düşünenler olabilir. Ama Avrupa’nın tamamına, iktisadi durumuna, siyasal manzarasına baktığımızda ben kahir ekseriyetinin ‘biz Ukrayna’da savaşı uzatalım, süreci sabote edelim’ şeklindeki projelere, önerilere gülüp geçeceklerini, pek itibar etmeyeceklerini düşünüyorum. Bunu da Avrupa’nın siyasi, iktisadi, askeri, toplumsal gerçeklerini bilen bir adam olarak söylüyorum. O yüzden bu süreci sabote etme girişimlerinden bir şey çıkmaz. Dahası Avrupalılarda bu cesaret de yoktur.

Atlantik’in kuruluş dönemini anımsayalım; Soğuk Savaş sonrasını anımsayalım; İkinci Cihan Harbi’nin bitişine ilişkin kutlamalardan, gösterilerden, törenlerden Rusları dışlıyorlar. Avrupa’yı İkinci Cihan Harbi’nde Alman faşizminden kim kurtarmıştı? Amerikalılardan evvel, Normandiya Çıkarması’ndan evvel o beğenmedikleri Sovyetler Birliği’nin Kızıl Ordusu kurtarmıştır. Törenlerden dışlayabilirler ama tarih kitaplarından dışlayamazlar. Zaten Avrupalılarda böyle bir cesaret de yoktur. O yüzden bize kalkıp Normandiya hikâyeleri anlatmasınlar.”

“Türkiye çatışma halindeki her iki taraf ile de, gerek Kiev ile gerek Moskova ile iletişimi olan, belli konularda iş birliği olan, her ikisi ile de ticaretine devam eden bir devlet. İkisine de komşu olan bir devlet. Artı NATO üyesi olan bir devlet. Türkiye’nin o anlamda diplomatik çizgi içerisinde hareket etmesi ‘her ülkenin bağımsızlığı, bütünlüğü ve egemenliği bizim için önemlidir’ demesi normaldir, olağandır ve hatta gereklidir de.

Sonuç itibariyle biz Ukrayna’nın hem siyasal istikrar, hem ekonomik güç, hem de bütünlük anlamında eski Ukrayna olmayacağını anlayabiliyoruz. Burada en büyük kabahat Ukrayna’yı yönetenlerindir. Çünkü Ukrayna’yı yöneten zihniyet emperyalizm hesabına boyundan büyük işlere kalkıştı ve sonrasını gördü.

Bunda ikinci büyük kabahat ise hiçbir ahlaki, insani, vicdani değer, kural tanımayan ve Ukrayna’yı cepheye süren, ‘Ukrayna’ya ne olursa olsun, Rusya hırpalansın, yorulsun’ şeklinde beklentiye giren ABD ve Avrupa emperyalizminindir. Zelenskiy bu aşamadan sonra bu dersleri çıkarır mı? Bence çıkaramaz. Çıkarsa da zaten çok geç olacaktır.”