Yeni tip koronavirüs (Kovid-19) nedeniyle hayatını kaybeden Genel Cerrahi Uzmanı Op. Dr. Uğur Ertuğrul'un emekli hemşire eşi Muhteber Ertuğrul, RS FM'de Atilla Güner'le Akşam Postası yayınına katıldı.
Emekli hemşire Ertuğrul'un açıklamalarından satır başları şöyle:
'Durumun görülmemesi canımı yakıyor'
- Hastanelerde ve dışarıda virüs yükü aynı değil. Hastalerin her bir alanında çalışan kişiler maalesef yoğun bir virüs yüküyle karşı karşıyalar. Virüsün ilk başladığı günlerde çok fazla koruyucu ekipmanımız yoktu şu anda da var mı bilemiyorum ama her hasta odasına girerken değiştirebilecekleri tulumları ve maskeleri olduğunu zannetmiyorum. Ben emekliyim ama eski çalıştığım hastaneyle görüştüğüm ve sağlıkçıların büyük çoğunluğunun hasta olduğunu ve ikinci kez korona olan arkadaşlarımız olduğunu öğrendim. Bu olayın dışarıdan görülmemesi inanılmaz canımı yakıyor. Televizyonlarda yoğun bakımlarda çekilmiş durumu kötü olan hastaları hiç görmüyoruz. Bu kötü durumun televizyona yansıması lazım ki insanlar durumun farkında olabilsinler. Bizim çocuklarımız büyük ama bakabilecek kimseleri olmadığı için çocuklarını eve kilitleyip hastaneye gelip çalışan hemşirelerimiz vardı.
'Pandeminin başında emekli olabilseydi...'
- İlk hastalığını öğrendiği gün çok morali bozulmuştu. Uğur, 'Yakalanalım ama geç yakalanalım, henüz tedavi yöntemi yok' diyordu. Hastane odasında günlerce birbirimize sarıldık, ağladık. Hastane odasında, 'Ben öleceğim, bundan kurtulabilmem mümkün değil. Her gün ateşliyim, ateşten çok yoruldum' diyordu. Çocuklarımızla telefonda görüntülü konuşurken uyuyakalıyordu. Şu an emekli olabilmek için ya da istifa edebilmek için bekleyen insanlar var. Pandeminin başında emekli olabilseydi eşim, yaşamayı tercih ederdi ölmeyi tercih etmezdi.
'Bize haklarımızı versinler'
- Ben çok üzülerek yayınlamıştım Uğur'un o resmini. Fotoğrafı kendim için çekmiştim, çocuklarıma bile göstermemiştim üzülmesinler diye ama yayınlamak zorunda bıraktırdılar beni. Ben o resme her gün bakarak yatıyorum. Uğur geri gelmeyecek ama diğer sağlık çalışanları için destek istiyorum. Meslek hastalığı sayılması gerekiyorsa sayılmalı, şehit sayılması gerekiyorsa sayılmalı. Geride kalan insanların birer hayatları var. Bize sadece başsağlığı telefonları geliyor, minnettarız, 'görev şehidimiz' deniliyor. Bir süre sonra o kalabalık etrafınızdan çekiliyor ve siz baş başa kalıyorsunuz acılarınızla. Yasal haklarımız neyi gerektiriyorsa bize haklarımızı versinler. Durumu çok kötü insanlar var. İlliyet bağlantımızı kurmamızı istiyorlar ama bunun bir illiyet bağına gerek yok. Bu insanlar bu virüsü hastaneden kaptılar. Şehitlik statüsü verildiği zaman bu insanlara, çocukları şehit çocuğu olduğu için ömür boyu ücretsiz okuma hakkı elde ediyorlar. Uçak biletlerini indirimli, otobüslere ücretsiz biniyorlar, maaş alıyorlar. Hiçbir şey olmasa bile 'benim babam şehitti' şerefini taşıyacaklar.
