Yazar Meltem Özdemir, 'İdareci olarak atandığım kız meslek lisesi benim için farklı bir deneyim oldu. Bir anda kendimi kadınların yaşadığı sorunların tam ortasında bulmuştum' dedi ve şöyle devam etti:
Öncelikle kız öğrencilerin farklı sorunlarına eğilmek, çözüm için doğru şekilde yönlendirmek, şefkat göstermek, sabırla ve hoşgörüyle yaklaşmak, daha da önemlisi öz güvenlerinin gelişmesine destek olmak gerekiyordu. Orada bir kez daha gördüm ki ne çok sessiz kadın, sessiz genç kız vardı.
Ekranlarda, kadın programlarında gördüğümüz, çoğu zaman “Yok canım, bu kadar da olmaz, çoğu kurgudur bunların” diye baktığımız olaylara bire bir şahit oluyordum' diyen Özdemir, şunları söyledi:
Yaşadığım her şehirde bir sürü sessiz kadın vardı aslında… Bildiğim, gördüğüm, anlatımlarına şahit olduğum pek çok sessiz kadın… Ama onları yazmak kolay değildi, belli bir seviyeye, yeterliğe gelmek lazımdı. O yüzden ilk öykü kitabım olan Sessiz Kadınları yazmak uzun zaman aldı. Durarak, düşünerek, demlendirerek yazdım öykülerimi. Bazısı gerçekte yaşandığına bizzat şahit olduğum, bazısı duyduğum kurguladığım öykülerdir. Kitabımı okurken içimden akan hüznün sayfalara döküldüğünü fark ettim…”
Özdemir, “İnsan yitip giderken her şeyini hatta adını, sanını bile bırakıp gidiyor. Birkaç nesil sonra yaşadığı bile hatırlanmıyor, bilinmiyor. Bu dünyaya ne kadar kalıcı bir şeyler bırakırsak o kadar kazançlıyız aslında” diyerek sözlerini sonlandırdı.